Vrijdagcolumn: Kerst is het ook niet meer

Voor mij is kerst Home Alone 2, Ebenezer Scrooge en Kruimeltje. Helaas, zoals afgelopen jaren, heb ik ook dit jaar niets hiervan gezien. Ik kan me nog pijnlijk herinneren dat ik tijdens de uitzending van de films nog op de derde ronde van het tien-gangenmenu zat te wachten. Lekker gezellig doen, maar eigenlijk is het niet veel anders dan een grote pot stamppot op tafel zetten en te schaften.

De beschermgodinnen van luiwammesen

"Kijk gewoon naar boven," zegt Gavin Pretor-Pinney, stichter van de Cloud Appreciation Society. Een groep wolkenliefhebbers met ongeveer 35.000 leden. Zij schamen zich niet voor hun liefde voor wolken en hebben genoeg van het gezeur dat er over wolken is. Zij zijn tegen het 'blue-sky thinking'.

Er zijn zoveel mensen die over wolken zeuren. wolken krijgen onterecht een slechte naam. De Engelse taal bulkt van de negatieve associaties met wolken. Is iemand terneergeslagen of depressief, dan zit hij 'onder een wolk'. Is er slecht nieuws op komst, dan is er 'een wolk aan de lucht'.

Geen DisneyXD of Jetix, gewoon FoxKids

Vroeger was televisie kijken niet zo moeilijk, je had immers Fox Kids. Als kind was er geen ander zender nodig. Mijn jeugdgeneratie is deels gevormd door deze kindertelevisiezender. Als de televisiezender in handen van een extremistische ideologie was gevallen, liepen we nu allemaal in een strak uniform te marcheren. Met een hand op ons hart zouden we krijsen als vossen, zoals Ylvis.

Six Word Story (nr.2)

De Boefjes van mijn jeugd.

Wat een foute titel zeg.

Alfalfa, Spanky, Buckwheat en Uh-huh. Sommigen weten bij de eerste naam al waar ik het over wil hebben. Het was een van de vele kinderfilms die ik, als snotneus, heb gekeken. De bendeleden van de He-Man Women Haters club, de charmante Darla en het kakkertje Waldo. Een vermakelijke film, zelfs wanneer je eigenlijk niet de juiste leeftijd hebt die op de voorkant van de video staat. Natuurlijk heb ik het over 'The Rascals', De Boefjes als je het over de nagesynchroniseerde Nederlandse versie hebt.

Tijdreizen met Nigel Marvin

Op 20 december komt de 'Walking with dinosaurs 3D'-film in de bioscopen. Een film waarbij je als kijker midden in de wereld van dinosaurussen zit.
Ik moest meteen denken aan vroeger. Toen vond ik dinosaurussen ook prachtig. Vooral, omdat ze niet meer bestonden. Je kon zelf invulling geven aan de grote beesten. Wat ze aten, wat ze deden, dachten en welke muzieksmaak zij hadden. Ik moest ook meteen denken aan de 'walking with dinosaurs'-tv-serie die ik vroeger altijd keek.

Vrijdagcolumn: Sinterklaaste, (verl.tijd enkelv.)

Vol verwachting klopte mijn hart. Elke keer als de avond aanbrak was het weer spannend. Op televisie was Sinterklaas weer zijn boek kwijt en daardoor zat ik met mijn familie zenuwachtig op de bank. We zongen telkens weer dezelfde traditionele liedjes, maar Sinterklaas liet ons weer wachten.

Mijn vader kon erg goed acteren. Met zijn overtuigingskracht wist hij me elk jaar weer mee te nemen om te gaan zoeken naar Sinterklaas. Ik woon niet, zoals in de films, in een rijtjeshuis, dus de donkergekleurde pieten moesten tussen de huizen door over straat lopen. Samen met mijn vader zochten we het hele dorp af. Het mocht niet baten. Ik ben de goedheilig man op pakjesavond nog geen één keer tegengekomen. Toen we thuis kwamen was de grote jutezak al ondersteboven leeggeschud in de woonkamer.

Six word story (nr.1)

Vier stappen voor het realiseren van je droom

Vorige week verscheen Izmael Arkin, de 30-jarige ninja, op dit blog. Hij maakte van zijn jongensdroom werkelijkheid. Hij gaf zijn baan als leraar op en verhuisde naar Japan. Niemand dacht dat hij serieus was. Izmael wist wel beter. Hoe vaker hij zijn droom vertelde, hoe meer hij het een normale en haalbare droom begon te vinden.

Hij wilde niet een ninja worden zoals in de films, historische boeken of stripverhalen, maar zoals hij zich als kind kon herinneren. Volgens zijn kinderfantasie werd je een ninja als je in een ver land ging wonen, expert werd in martial arts en leefde volgens je eigen regels.

Nu is het leven van Izmael simpel en prachtig. Hij leeft tussen adembenemende tempels, studeert de Japanse taal, leert historisch vechtkunsten en voelt, naar eigen zeggen, innerlijke vrede. Elke dag is voor hem een avontuur en een mogelijkheid om zichzelf te verbeteren. Hij vertelt zijn verhaal om iedereen te laten zien dat het mogelijk is om je dromen te volgen.

Hieronder deel ik met jullie vier specifieke stappen die Izmael de kans hebben gegeven om zijn droom na te leven.

De voetballende veteranen van Nike

Oude grijze baarden hebben ook nog steeds de behoefte om jong te blijven. Op het eerste gezicht is het ze niet gelukt. Naast de moeite om te bewegen, plassen en hun kleinkinderen te verstaan, schuilt er nog steeds een jonge versie in de betreffende persoon. Helaas kan het lichaam de jeugdige gedachtes niet meer bijbenen.

Vrijdagcolumn: 's Ochtends worden baarden geschoren

Het is half zeven 's ochtends. Gisteren was een vermoeiende dag en krampachtig ben ik uit mijn bed gekomen. De slaap heeft alle vezels in mijn lichaam verlamd. Wel lekker geslapen, te lekker geslapen. Toen mijn wekker afging herinnerde ik me weer hoe comfortabel mijn bed was, waar ik laat in de koude avond was ingedoken. Het deken heb ik om mijn voeten heen geslagen, de beste tactiek tegen ijskoude voeten, waarvan ik me eerst nog afvroeg of ze waren afgestorven. Na vijf keer 'snoozen' gooide ik het deken van me af. Rillingen over mijn lichaam als ik met het Siberische klimaat in mijn slaapkamer werd geconfronteerd. Al dacht ik er nog aan om het deken weer te pakken, beide voeten zette ik al naast mijn bed neer. Als een oude dieselmotor begin ik al snel met een achterstand. Half wakker loop ik van de trap af en zet me op de stoel neer aan de ontbijttafel.

Mijn vader zit er al. We hebben beide dezelfde wekkers gezet, maar mijn vader heeft er geen problemen mee. Hij verslaat de kou als een doorgewinterde veteraan. "Koud? De winter van '44 tot '45, dat was pas koud." Als 60-jarige vader is het moeilijk te geloven dat hij deze periode daadwerkelijk heeft meegemaakt, maar hij heeft wel gelijk. Aangekleed en fit zit hij al aan tafel, terwijl ik alle kracht moet zetten om mijn ogen open te houden. Het is telkens weer een mooi contrast.

Voetbal maakt jonger

Vrouwen snappen het niet, maar de gemiddelde man houdt van voetbal kijken. Het verschijnt bij de voetbalfans als belangrijkste hobby op hun CV. Kijken en beleven, daar gaat het om. Iedereen kiest een kant en dat maakt de wedstrijd spannend. Feyenoord tegen Ajax, Ajax tegen Barcelona, Barcelona tegen Real Madrid. Elke keer zitten er weer miljoenen mannen aan de buis gekluisterd. Tienduizenden èchte supporters maken de wedstrijd daadwerkelijk mee. Als voetbalfan weet je dat daar verschil in zit.

Lachen om een Franse vleermuis

Hij wordt 'de prankkoning' genoemd. De Franse komische youtubehit, Rémi Gaillard, staat bekend om zijn 'practical jokes'. Hij maakt grappen op nostalgisch niveau. Hij verkleedt zich o.a. als Pac Man, Mario of the Godfather. Mensen schrikken, lachen en verbazen zich om de verschijning van de 38-jarige man. Nee, Rémi is zeker nog niet van plan om op te groeien.

Hieronder een creatie van Rémi. In een dierenpak willekeurige omstanders terroriseren:

De 30-jarige Ninja

Het mooiste aan je jeugd is dat we als kind niet met beperkingen dromen. Als kind droomde je over wat je wilde en sprak dit uit. Je schaamde je niet als je hard op zong: "I want to be the very best, that no one ever was." Je draaide stoer je pet achterstevoren keek je huisdier aan en gooide een opengesneden tennisbal, "ik kies jou!". Later droomde je iets realistischer over wat je ècht wilde worden. Bijvoorbeeld een astronaut, want dat had je op televisie gezien. Grote witte pakken, zwevend door de ruimte, opzoek naar marsmannetjes, dat deed je wel wat. Maar hoeveel mensen hebben deze droom echt waargemaakt? Als we ouder worden lijken we onze dromen te vergeten. We vertellen onszelf, "het is gewoon niet mogelijk", en stellen onze verwachtingen bij. Dat noemen ze dan 'realistisch blijven'. Weet jij nog welke toekomstdromen jij had als kind?

De glimlach van een baard

Iedereen wordt ouder, het is onvermijdelijk. Bij jongens begint het met eenzame haartjes die nieuwsgierig op je kin komen kijken, later vergezeld door soortgenoten. Bij de een worden ze verwelkomd en bij de ander gaan ze direct langs de scherpe bladen van het scheermes. Als Amerikaanse soldaten op Franse stranden komen de haren één voor één weer terug. Een strijd die bij mannen langer dan vijf jaar duurt. De jeugdigheid lijkt voorbij, de volwassenheid komt eraan, maar onder elke mannelijke baard schuilt een glimlach van een kind. Jeugdigheid is geen boek dat je dichtslaat, nadat de hoofdpersoon gelukkig herenigd is met zijn familie. Zelfs de mannelijkste man denkt nog terug aan zijn troostende woorden van zijn moeder toen hij van zijn fiets was gevallen.