Het is half zeven 's ochtends. Gisteren was een vermoeiende dag en krampachtig ben ik uit mijn bed gekomen. De slaap heeft alle vezels in mijn lichaam verlamd. Wel lekker geslapen, te lekker geslapen. Toen mijn wekker afging herinnerde ik me weer hoe comfortabel mijn bed was, waar ik laat in de koude avond was ingedoken. Het deken heb ik om mijn voeten heen geslagen, de beste tactiek tegen ijskoude voeten, waarvan ik me eerst nog afvroeg of ze waren afgestorven. Na vijf keer 'snoozen' gooide ik het deken van me af. Rillingen over mijn lichaam als ik met het Siberische klimaat in mijn slaapkamer werd geconfronteerd. Al dacht ik er nog aan om het deken weer te pakken, beide voeten zette ik al naast mijn bed neer. Als een oude dieselmotor begin ik al snel met een achterstand. Half wakker loop ik van de trap af en zet me op de stoel neer aan de ontbijttafel.Mijn vader zit er al. We hebben beide dezelfde wekkers gezet, maar mijn vader heeft er geen problemen mee. Hij verslaat de kou als een doorgewinterde veteraan. "Koud? De winter van '44 tot '45, dat was pas koud." Als 60-jarige vader is het moeilijk te geloven dat hij deze periode daadwerkelijk heeft meegemaakt, maar hij heeft wel gelijk. Aangekleed en fit zit hij al aan tafel, terwijl ik alle kracht moet zetten om mijn ogen open te houden. Het is telkens weer een mooi contrast.
Mijn vader gebruikt driekwart van de tafel om al het nieuws van de dag bij te houden. Regionaal, nationaal en internationaal nieuws liggen verspreid met een boterham met kaas in het midden van het papierwerk. Roerend in zijn koffie neemt hij elk gedrukte woord in zich op. De enige woorden die hij uitspreekt zijn 'goedemorgen' en 'tjonge, jonge', als reactie op het zoveelste artikel waarin de naam Berlusconi is verwerkt.
Het enige wat ik die ochtend heb gelezen is de achterkant van het Venz pak. De raadsels, waarbij ik mijn hoofd gedraaid hou om het antwoord te lezen, en de zoekopdrachten. Het duurde langer dan normaal, omdat ik de rode paraplu achter een lachende chocoladehagel niet zag staan. Èchte nieuwswaardige verhalen lees ik uit de Twitter- en Facebookberichten. "pff, weer opstaan", like. Ik neem meer tijd voor de filmpjes van dumpert.nl dan het wassen van mijn gezicht. Snel tandenpoetsen en als er nog tijd over is even de televisie aan, want Dora kan het tenslotte niet alleen.
Kortom is bovenstaande de jeugdige versus de volwassen versie, maar er is geen sprake van een goed of slecht ochtendritueel. Half acht zijn we beiden klaar. Mijn vader stapt in zijn auto en ik pak de fiets. Twee verschillende wegen zijn begaan, maar het resultaat is hetzelfde. Iedereen heeft zijn eigen ochtendrituelen en de mijne lijken nog een beetje kinderachtig, maar ik heb er geen moeite mee. Het is juist fijn om 's ochtends nog jezelf te kunnen zijn. De rest van de dag wordt er iets anders van je verwacht. Of ik later ook een boterham met kaas ga eten? Ik denk het wel, maar voor nu sla ik de krant het liefst aan de achterkant open en begint mijn dag met een drie-sterren-sudoku.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten