Thuis op de bank lijkt het allemaal niet spannend. Languit op de bank, met een schaaltje chips op je buik en een glas drinken binnen handbereik, zie je de spelers op een scherm een bal wegtrappen. Bij een doelpunt worden er weinig bewegingen gemaakt. Hooguit verlies je een bugle uit je chipsbakje en zit je zondagse shirt onder de kruimels. In de rust ben je niet meer met de wedstrijd bezig. Je zapt de reclame weg en vergeet daarna weer terug te schakelen. Na lang aanhouden van de vrouwelijke tv-kijkers kom je in het midden van de tweede helft pas terug bij de wedstrijd. Twee doelpunten gemist, het einde is niet meer spannend. Je besluit de bugle op de grond op te eten en het schaaltje opnieuw te vullen. Het is niet hoe een voetbalfan zich hoort te gedragen of zou moet voelen.
Echter de toeschouwers in het stadion veranderen in enthousiaste scholieren op een schoolreisje. Ze zitten zenuwachtig op het puntje van hun stoel en zingen luidkeels mee met de sfeermakers in het stadion. De glimlach verschijnt die tijdens werkdagen onder hun baarden verschuilde. Het kind dat droomde van een voetbalcarrière komt in de mannen naar boven. De aandacht is volledig gefocust op het vierkante veld, waar de voetballers de strijd aangaan. Elke scoringskans wordt opgemerkt met kreten waar Normaal een liedje op heeft gemaakt. Als er wordt gescoord spring je spastisch van je stadionstoeltje af, gooi je ongecontroleerd je armen in de lucht en voel je plotseling de behoefte om iemand stevig op de mond te pakken.
Sport maakt enthousiasme bij de liefhebbers los. Zij herleven weer oude tijden. Geen zorgen over vuile kleren of wat je vanavond gaat eten, daar zorgde je moeder voor. Het was alleen jij, het voetbal en jouw helden op het veld. Gewonnen of verloren, je had ze weer gezien. Alle supporters keren weer huiswaarts. De baard groeit weer terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten