Mijn vader kon erg goed acteren. Met zijn overtuigingskracht wist hij me elk jaar weer mee te nemen om te gaan zoeken naar Sinterklaas. Ik woon niet, zoals in de films, in een rijtjeshuis, dus de donkergekleurde pieten moesten tussen de huizen door over straat lopen. Samen met mijn vader zochten we het hele dorp af. Het mocht niet baten. Ik ben de goedheilig man op pakjesavond nog geen één keer tegengekomen. Toen we thuis kwamen was de grote jutezak al ondersteboven leeggeschud in de woonkamer.
Mijn teleurstelling was omgezet in euforie. Hoezee, de Sint is ons niet vergeten! Een prachtig stilleven van ingepakte cadeautjes vulde de hoek van de woonkamer op. Ik was niet ondersteboven van de compositie en het matige gebruik van belichting. De grote cadeaus, daar gingen mijn aandacht naar uit. Ik kneep mijn ogen samen, in de hoop dat mijn röntgen-ogen zouden activeren. Bij ons was het niet zomaar aanvallen en het cadeaupapier naar de andere kant van de woonkamer gooien. Nee, eerst een gezellig potje Trivia Pursuit met de familie. Bij een goede vraag mocht je een cadeautje pakken. Daarom koos ik altijd om samen te spelen met mijn opa, die wist de meeste vragen, waardoor ik het grote cadeau kon pakken, waar ik het woord Lego door het dunne papier had gezien.
Mijn oudere broers wisten het al een aantal jaren. Maar toen mij, als laatste, het grote geheim werd verteld, was Sinterklaas verleden tijd. Geen speurtocht meer door het dorp, een lege hoek in de woonkamer en zelfs geen gezellig familiespel. Je keek heel anders tegen de intocht van Sinterklaas aan. Beter gezegd: je keek helemaal niet. Dit jaar is er helemaal geen aandacht aan het Nederlandse feest besteed. Ik zit hier met mijn laptop op schoot te kijken naar een slechte Nederlandse horrorfilm. Een bakje taaie pepernoten naast me, die al vanaf begin september in de kamer staat.
Pakjesavond is geen magische gebeurtenis meer. Het is nu een pijnlijke herinnering naar de mooie avonden die je op die dag had beleefd, voordat je ouders je alleen wilden spreken in de keuken. Ik ben sceptisch geworden. Zeker afgelopen donderdag. De pieten zullen de storm niet overleefd hebben en vrijdagochtend liggen de straten bezaaid met cadeaus en een bebloed wit paard. Hoe kan een man, gestorven in de eerste eeuw, nou in één avond heel Nederland van cadeaus verzorgen?
Als kind màg je geloven. Niemand die je naïef vindt, niemand die je daar in beperkt. Hulpsinterklazen, een acrobatisch paard over de daken en buitenlanders in belachelijke pakken over ons hele land, die seizoenswerk komen doen en daarna netjes met de boot weer vertrekken. De wereld lijkt dan heel simpel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten